rurale (2012-06-14)
Ja nie mam zbyt wiele na ten temat do powiedzenia. Ale wyręczę się. Tego typu literaturze jeden z rodziałów poświęciła Joanna Ugniewska w książce pt. „Podróżować, pisać”. Pisze o twórczości Mayle'a, Mayes czy Mate. Co z ich książek według niej wynika? Na przykład można na ich podstawie sporządzić portet Włochów „niezmiennie sympatycznych, rozmownych i prostodusznych, niemal wyłącznie robotników i ludzi niewykształconych.” Albo można dojść do wniosku, że używanie włoskich słów, w których pełno błędów, „to częsta przypadłość wśród podróżnych, którzy uznają, że nic tak nie oddaje lokalnego kolorytu jak wyrażenia w języku tubylców”. I wreszcie pojawia się „eros gastronomiczny” czy też „obsesja kulinarna”, w której jedzenie jest czynnością wyłącznie kulturową, pozwala „jeść jak tubylcy”, a zatem „żyć jak tubylcy”.

O „Winnicy w Toskanii” autorstwa Mate, Ugniewska pisze że to „czytanie o niezmąconej rozkoszy istnienia w południowym słońcu, w cieniu oliwek, przy suto zastawionym stole, u boku ukochanej kobiety, oddanej żony i matki, a jednocześnie osoby pełnej talentów także artystycznych. Jeżeli ktoś uzna, że tego szczęścia jest trochę za dużo, a w dodatku nie wyobraża sobie, że można objadać się bez umiaru, wypijać hektolitry wina i nie cierpieć z tego powodu, niech raczej nie sięga po tą książkę. W dodatku może go spotkać zarzut, że jest zwykłym zawistnikiem”. I znów klasyczny wizerunek tubylców (tu Włochów) „to wyłącznie chłopi, murarze, co najwyżej pośrednicy w handlu nieruchomościami, dziecinni i niefrasobliwi, niedbający o formalności (...), interesują się wyłącznie piłką nożną i jedzeniem.” itd.

Więcej analizy takich dzieł znalazło się w książce Anny Wieczorkiewicz pt. „Apetyt turysty. O doświadczaniu świata w podróży”. Ja niestety jej nie czytałem, bo to strasznie trudno dostać. Znalazłem egzemplarz w jednym antykwariatów w Krakowie, ale zagapiłem się i sprzątneli mi go sprzed nosa. Gdyby ktoś mi pomógł w jej zdobyciu będę bardzo wdzięczny. I oczywiście stawiam wino.
wino3051#41857

star (2012-06-14)
Deo skoncetrowałby się na tym co znaczy "kochać jak tubylcy", ale sądząc po jego opinii i odwołaniach do kozojebców (u mnie w domu, tak określano ciężkie buty) wolę nie drążyć tematu... Alternatywnie może i bez związku pojawiłoby się w recenzji u Deo "pieprzyć jak tubylcy"... w temacie głupot i zabobonów. Czy Deo w ogóle jeszcze musi się odzywać;-)? Może coś jednak dorzuci... od siebie, bo przyprawiać komuś gębę łatwo, a zamknąć ją jak tubylcy to już... bezcenne;-)
wino3051#41858

star (2012-06-14)
Szczególnie interesujący jest rozdział pt.: O dzieleniu i pochłanianiu (metodyka anatomii i metodyka kanibalizmu):-) To nie ja powiedziałem. Więcej w temacie książki Anny Wieczorkiewicz - Apetyt turysty. O doświadczaniu świata w podróży.
wino3051#41859

kuba (2012-06-14)
@rurale - ja mam, mogę pożyczyć, ew. zajrzeć do księgarni czy się nie ostał egzemplarz. Dobra pozycja, choć jak wiele opracowań tego typu, systematyzuje i nazywa rzeczy, które instynktownie, intuicyjnie dobrze wiemy :)
wino3051#41865

star (2012-06-14)
Czyli nuda. Zieeew jak powiedziałby... znany użytkownik SW;-)
wino3051#41866

rurale (2012-06-14)
@kuba To ja bardzo chętnie (wypożyczę, kupię). Bywasz w Wawie? Napisz na gazetowego maila. Pozdrawiam.
wino3051#41867

star (2013-04-10)
Kolejny rocznik tego osiedlowego klasyka opisał Andrzej (pralinka) Winne Wtorki- bycza krew z Egeru.

Na popularne wino z Egeru - tak zwaną byczą krew - natknął się chyba każdy, kto kiedykolwiek zatrzymał się chwilę przy stoisku z alkoholami. Są to wina szeroko dostępne - znajdziemy zarówno w sklepach osiedlowych, jak i marketach czy na stacjach benzynowych. Mimo, iż są jednym z hitów eksportowych Węgier, mają reputację win często rozcieńczanych, okupujących zwykle najniższe półki, dlatego dotychczas nie było mi z nimi po drodze. Okazją do spróbowania tego bywalca wielu studenckich imprez stały się dzisiejsze winne wtorki, których temat - Eger - zaproponował Irek - Blurppp..

Czytając opis już myśłałem, że kwiatowe będzie, jak na mojej fotce, ale irysy okazały się wedlowskie;-)

Nasze pierwsze spotkanie - nie owijając w bawełnę - wypadło źle. W nosie dominował alkohol w połączeniu z zapachem lakieru. W ustach chaos - z jednej strony dużo kwasu, z drugiej owoc jakiś taki rozwodniony z przemysłowym posmakiem. Zdecydowanie nie miałem ochoty dopijać zawartości kieliszka, o drugim już nie wspominając. Noc w lodówce i podanie w niższej temperaturze spowodowały, że aromaty stały się mniej agresywne - pojawiła się konfitura wiśniowa i zapach irysów wedlowskich irysków, a alkohol trochę się schował. W ustach dalej nie było szału - ciągle rozwodnione, ale już jakby bardziej znośnie. Mimo to ciągle zdecydowanie na nie.
wino3051#47402