Mario Crosta (2010-10-04)
Drogi sstar! 2005 to rocznik bardzo trudny dla Barolo. Naprawdę klasyczny, z nerwową kwasowością i garbnikami jeszcze surowymi, natomiast wielkim owocem soczystym, mięsistym i chrupkim. Jednak nie ma tej fajnej słodyczy przekonywającej np. 2004. Niektórzy moi koledzy (m.in. Franco Ziliani) spróbowali to Barolo Cannubi 2005 Fenocchio w Anteprima Vinitaly. Smakowało im się. Pomimo że jestem zawsze zaproszony, ja jednak nigdy nie idę do Vinitaly (zanadto hałas i bałagan) i nigdy nie piję ani Barolo ani Barbaresco ani Brunello di Montalcino tak młodych. Zostawiam je zawsze przynajmniej 10/12 lat po winobraniu. Zwłaszcza rocznik 2005, który potrzebuje na pewno bardziej czasu ewolucji. Giacomo Fenocchio posiada 12 hektarów i wytwarza jedno Barolo podstawowe i trzech „cru”: Cannubi w Barolo, Bussìa w Monforte d’Alba, Villero w Castiglione Falletto (od nie dawna). Ogólnie Cannubi potrzebuje zawsze najbardziej czasu, aby wyrazić się zupełnie. Niestety, wina tej słynniejszej winnicy historycznej nie są moi preferowani. Przestałem wypić ich w 1995. W ostatnich 20 lat klimat wzgórza Cannubi zmienił się dużo, stał się upalny i winogrona dojrzają szybciej. Wg mnie muszą zawsze być mieszane z winogronami świeższych winnic (np. Brunate), inaczej wino będzie miało wielu dżemowych zapachów w stylu Amarone ale zgaszonych. Bussìa raczej ma zapał i poważną budowę, wielki charakter, agresywną kwasowość i wielką osobistość. Ostatnio spróbowałem Bussìa 1998: kolor rubinowy o pięknym natężeniem i głębokości, zaskakuje swojm wspaniałym zapachem intensywnym i bezwątpliwie szczepowym, jest nadal świeże i równoważone we wszystkich składnikach przez godziny, nawet do dnia następnego w karafie. Wykwintnye i mineralne, z pikantnym finiszem. Co wolę osobiście jest fantastyczne Villero. Villero jest wykwintniejsze, o kolorze rubinowym lśniącym, jasnym, nie z wielkim natężeniem (tak jak tradycja chce), jest przekonywające w swoich zapachach: róże, maliny, śliwki, podszycia lasu, odcienie kakaowy. Usta przekonywające te same aromaty, garbniki aksamitne, wszystko z werwą, z elegancką sukienką, z przyjemnością już zaraźliwą. Ostatnio spróbowałem Villero 1999 , który ma wielki bukiet i delikatnością; wyrazistą słodycz, wykwintniejsza malina, czarna porzeczka, zwiędła róża, odrobina kakao oczywiscie, w całości bezwątpliwie szczepowe. Solidna budowa, z garbnikami miękkimi, dobrze dojrzałymi, lekko ziemistymi i finiszem długim i żywym. O korkach. Wiem, że niektórzy importerzy nie dają sobie radę z transportem z Włoch. Latem jest za gorąco. W parkingach autostradowych wino „gotuje” podczas obiadu kierowcy i w ogóle w trasie pod słońcem w przyczepie jest nawet 75 stopni przez kilka godzin. Żymą wino w drodze będzie prawie zawsze lodowate. Trzeba zapłacić więcej ale konieczne jest załatwić ocieplone ciężarówki zdatnego i sprawdzonego przewożnika. Inaczej także najlepsze korek (i najlepsze wino) zepsuje.
wino10235#21070