SstarWines

Już pod koniec lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku bardowie z Budki Suflera śpiewali: "Pamiętam, jak do miasta raz zjechał na dzień wielki cyrk". Na ten moment musiałem trochę czekać, ale teraz będę mógł też tak zanucić przy goleniu, choć nie powiem, że "chciałem w świat z cyrkiem iść". Do miasta, choć na prowincji, ale po kolei.

Na spotkanie festiwalowe stawiłem się zgodnie z godziną wyznaczoną na zaproszeniu, a nawet chwilkę wcześniej. Wejść się nie dało, trzeba było poczekać do umówionej godziny. "Ferma była dobrze zagospodarowana." Najpierw nieśmiało przechadzałem się po sali nie wiedząc skąd zacząć. Aż wreszcie w kącie sali, dokładnie jak w rogu mapy, reprezentantka kraju składającego się głównie z dwóch wysp "Stosownie do wiejskich obyczajów spytała, czy by się czegoś nie napił." Była to nader trafna decyzja, gdyż wszystkie prezentowane nowozelandzkie specjały były dobre. Od arcyświeżego, mocno trawiastego Sauvignon, przez podobno technicznie bez zarzutu czarnego Pinota, po smakującego mi Merlota z zatoki o nazwie niczym z "Wyspy skarbów".

Potem był nawrót na europejskie pielesze. Gdzieniegdzie nie działo się nic, a w innych miejscach wiele. Na przykład w rejonach toskańskich "Wzdłuż budynków, nad dużymi kupami nawozu unosił się lekki, błękitnawy opar". Tłumy wzbierały w tym miejscu, gdyż to były bardzo znane etykiety. Ekskluzywna jakość, ekskluzywne ceny. Najlepsze było dla mnie tutaj wino klasyczne - Classico. Aby uniknąć nadmiernej liczby siniaków udałem się w mniej chwilowo oblegane rejony rzeki Żyrondy. Tam też było różnie. Momentami bezbarwnie, ale gdzieniegdzie "Przez otwarte wrota stajni widać było rosłe konie robocze wyjadające spokojnie siano z nowych drabek." To była chyba gmina Haut-Medoc.

Na chwilę postanowiłem odpocząć od wina i rozejrzeć się wśród tłumów. "Ubrani byli rozmaicie, zależnie od pozycji społecznej, we fraki, surduty, marynarki - paradne stroje, chluba rodziny, wyjmowane z szafy tylko na wielkie uroczystości."

Czas odpoczynku szybko minął. Kto by nie chciał się udać choć raz w życiu do Zjednoczonych Stanów Ameryki. Podróż nie była typowa dla kierunku europejskiego przez "Wyspę klucz", Ellis Island, ale od zupełnie drugiej strony kontynentu, wesołej i wyluzowanej Kalifornii. Tutaj chciałem zgłębiać tajniki mało znanego winiarstwa północnoamerykańskiego, a "Pozostali goście rozmawiali o interesach albo płatali sobie figle za plecami, starając się zawczasu wzniecić wesołość." I wtedy pojawił się Wesoły i zrobiło się wesoło, bardziej towarzysko, choć wciąż poznawczo. Podróżując przez, między innymi, takie kraje jak Hiszpania, Chile, RPA, czy Włochy, bawiliśmy się setnie, rozdając na lewo i prawo sstarwinesowe punkty, niczym dwa Parkery. To bardzo silne uczucie skazywać w tak krótkim czasie dziesiątki win na pamięć lub zapomnienie.

Powoli zapadał zmrok. Część gości wsiadała w bryczki i oddalała się w nieznane. Rozejrzeliśmy się szybko po sali. "Na stole po brudnych szklankach łaziły muchy i bzykając topiły się na dnie w niedopitym jabłeczniku." Były to stoły po nalewkach, tam się osobiście nie zbliżałem. Cóż było robić, udaliśmy się na czeskie piwo...

W domu zmęczenie ilością wrażeń przyniosło w miarę szybko sen: "wśród kur i indyków przechadzało się pięć czy sześć pawi, chluba normandzkich podwórek." Niestety jutro należało wstać o poranku, zakasać rękawy i oddać się pracom hydraulicznym, co miało nie być łatwe tego dnia...

PS. Nic, tylko wypada organizatorom, importerowi Centrum Wina, za imprezę podziękować

* wszystkie cytaty poza tymi z pierwszego akapitu pochodzą od Gustava Flauberta w tłumaczeniu pani Anieli Micińskiej

** zdjęcie Nowej Zelandii pochodzi z zasobów polskiej wersji Wikipedii - link:
http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Plik:South_Island_2007-12-07.j...